… و باز سودای بستن ساک.
کابوس رفتن و جدا شدن
و این بار راهی دیگر
و مسیری دیگر.
و یاد تو که با هر قدم
با من پلک می زند.
راستی امروز دقیقا چند روز است که ندیدمت؟
روزها هم، قدم های راهند
راهی که روزی با تو شروع کردم، رفیق!
تو رسیدی
ولی من هنوز گام بر می دارم؛
خسته و زخمی.
اما باز باید بروم،
بی تو.
تویی که هرگز نشناختمت.
واقعا رفاقت رسم عجیبی است؛
رسمی که هر چه دنیا بگردد و بگردد
عوض نمی شود.
رفاقت رنگ نمی بازد.
ساکم را بسته ام
و تو هنوز
«در میان جانی…»
می بینی؟!
می بینی که که روزگاری برای خودم ساخته ام؟
روزها از پی هم در گریز و گذارند
و من هنوز در این ایستگاه مانده ام؛
این ایستگاه بی تردد
با نیمکت های چوبی.
روحم اسیر یک رفتن مانده
یک رفتن با لباسی خاکی و خونی.
لباسی که جیب هایش را خالی کنند
و جز قرآنی که تو به من دادی
چیزی در آن نیابند.
و من هنوز گرفتار آن لحظه ام؛
که چشمم را با پرده های خون و اشک ببندم
و یکایک شما رفیقانم را ببینم.
و ننگ ماندن را از چهره پاک کنم.
کجایی رفیقم؟
ساکم را بسته ام
و راه مرا می خواند.
سلام خدا به لباس خاکی
و جیب های خالی تک تک تان.
یاحق