امروز باران بارید.

امروز خدا بارید.

امروز فرشته ها باریدند

و چشم های من نیز.

باران که می آید

گنجشک ها کز می کنند؛

پرواز از نفس می افتد

و همه ساکن می شوند.

حتی کلاغ ها…

امروز حتی کلاغ ها هم نخواندند!

و هیچ کلاغی به خانه اش نرسید.

شاید در راه مانده بود.

شاید لای شاخه های یک کاج.

و باریدن خدا را نگاه می کرد.

پس امروز که کلاغ ها به خانه نرسیدند،

هیچ قصه ای هم گفته نشد

و شاید گفته شد و تمام نشد.

باران که می بارد 

قصه ها هم ناتمام می مانند،

شاید غصه ها بجایش ورق می‌خورند.

باران که می بارد،

پرواز از نفس می افتد

و قصه ها ناتمام می مانند…

خدا به همه مسطوره ای از باران داده

آن هم وقتی که زیر پلک شان باران می بارد.

حتی ماهی ها هم گریه می کنند

اما اشک ماهی ها را کسی نمی بیند.

باران که می بارد

ماهی ها بیشتر از همه گریه می کنند.

دل من هم تنگ بلوری است

که یک ماهی عاشق دارد.

ماهی هم پرواز می کند.

شاید توی اشک خودش…

بی راه نبود که برایم می سرودی:.

“به مو گفتی که دل دریا کن ای دوست

همه دریا از آن ما کن ای دوست

دلم دریا شد و دادم به دستت

مکش دریا به خون پروا کن ای دوست”

حالا سال ها گذشته

هنوز باران می بارد،

ماهی شنا می کند

و دلم هنوز دریای اشک است…

یاحق