بند کفشم را گره می زنم؛
گره دوم، محکمتر!
این ها پا نیستند؛
بالند، بال.
می خواهم بپرم
پرواز کنم در امتداد عمودها.
شعف دارم.
شوق پریدن و رسیدن.
محکمتر گره می زنم
تا عاشق تر برسم،
شاید زودتر.
این ها پا نیستند،
بالند!
بالهای رسیدن به تو.
مرا خسته می خواهی،
زخمی و مجروح!
باشد، حرفی نیست،
آماده ام.
آماده ام تا به تو برسم.
… و کسی چه می داند
که سلام اول به تو
بعد آخرین عمود چه لذتی دارد،
خسته با پاهای مجروح.
استخوان پایم آسیب دید در بین راه.
فدای سر دخترت…
بعد هر خستگی و نشستن،
آن گاه که بند کفشهایم را باز می کردم
برایت می خواندم:
“بیهوده زیر بار منت مرهم نمی روم
این پا برای دختر تو پا نمی شود”
آقای خوبم!
مهمان برایت آمده
تحویلم بگیر.
راستی تو چرا مهمان هایت باید خاکی و خونی باشند
هیچ از خودم نپرسیده بودم.
حالا این منم و اربعین تو
بال در آورده ام
هر چند زخمی و شکسته…
امتداد عمودها را که نگاه می کنم
هنوز راه زیادی تا تو مانده است
اما می آیم
با همین پاها
با همین شعرها
که برای دخترت می خواندم.
تو «حسین(ع)» هستی
و خدا تو را برای ما برگزیده است.
تو «حسین(ع)» هستی
و ما هیچ غیر تو نمی خواهیم.
می دانم ساده می نویسم،
چون با تو ساده آشنا شدم،
شاید ساده ترین عاشقانه هایم با تو بوده
که این قدر با تو نزدیکم.
عمودها دست دارند،
نه، آغوش!
که همه به احترام این باله های شکسته
گشوده شده اند
و راه را تا تو نشان می دهند.
تا تو راهی نیست
اگر نفس بگذارد
فقط باید گره ها را محکمتر زد…
یاحق